عمدتاً وقتی کنترل می کنیم، “هوشیاری عاطفی” خود را از دست می دهیم. یعنی نمی توانیم نسبت به هیجانات رابطه یا زندگی‌مان، “واکنش همان لحظه‌ای” یا “همان زمانی” داشته باشیم. بنابراین کم کم احساس شادی در زندگی‌مان کمرنگ می شود. وقتی هوشیاری عاطفی از دست می رود، ویژگی انعطاف پذیر بودن در شما نسبت به جهان بسیار کمرنگ می شود. به همین دلیل “خشم” خیلی زود در جهان آدم های کنترل گر یا کنترل شونده ظاهر می شود. در حالت کنترل گری، خشم به صورت “پرخاشگری” نمود پیدا می کند و در حالت کنترل شوندگی، به صورت “سرکوب و اجتناب” .