اگر بپرسیم که سعدی به کتاب شاهنامه چگونه نگاه می کند؟ باید چنین پاسخ داد که برای او شاهنامه، کتاب گذشتگان و آیینه عبرت آیندگان است سعدی شاهنامه را کتاب دستور زندگی، راهنمای حیات و تجسم نیک و بد روزگاران می داند
وقتی او می خواهد عمر طولانی جهان و دیرینگی حیات را یادآور شود، برای نشان دادن درستی سخن خود، شخصیتهای شاهنامه را مثال میزند و سرگذشت بشر را آنچنان که در شاهنامه آمده، بازگو می کند همین مسأله میزان تاثیرپذیری سعدی از شاهنامه را روشن می سازد
او عظمت سرزمین مادری خود را از راه شاهنامه می شناسد و ملاک و معیارش برای شناخت گذشته باستانی ایران، کتاب فردوسی است
خواندن شاهنامه برای سعدی، ضایع و تباه نکردن ایام و عبرت گرفتن از گذر روزگار و زمانه است روح و معنویت شاهنامه در کالبد سعدی جان میگیرد و او با زبان استوار و زیبای خود آن را بازسازی میکند به همین دلیل در حکایتهایش فضای شاهنامه را به زیبایی انتقال و نشان می دهد که تا کجا وامدار فردوسی است
منصور رستگار فسایی