معرفیکتاب
“شاهنامه از دیدگاه روانشناسی تحلیلی یونگ”، اشرف خسروی، علمی و فرهنگی، ۱۳۹۴
نظریه یونگ که روانشناسی تحلیلی شخصیت نامیده شده، بر این مبناست که انسان دارای دو بخش خودآگاه یا هشیار و ناخودآگاه یا ناهشیار است که در آن ناخودآگاه علاوه بر جنبه‌های شخصی دارای جنبه‌های جمعی نیز هست
با این‌وصف، از آنجاکه شاهنامه یک حماسه ملی است و ریشه در ناخودآگاه جمعی دارد می‌تواند از این دیدگاه نقد و بررسی شود کهن‌الگوهای مهم نظریه یونگ، مانند سایه، آنیما، پیرخرد، قهرمان، تفرد، خود و نقاب، مصداق‌هایی بارز در داستان‌های مختلف شاهنامه داشته و در بسیاری از آن‌ها تکرار می‌شوند و به آن‌ها نوعی وحدت محتوایی می‌دهند
محتوای روانکاوانه بسیاری از این داستان ها، حکایت قهرمانی است که در مسیر تفرد و خودپرورانی گام می‌نهد و تن به آزمون‌های دشوار می‌دهد تا جنبه‌های پنهان روان خود را بشناسد و نیک و بد آن‌ها را تشخیص دهد و به “خود” که کهن الگوی آرمانی یونگ است نایل شود