اگه خودت رو دوست داری و برای خودت ارزش قائل هستی، چون خیلی زیبا و جذابی، خیلی باهوش و زیرک و عقل کلی، همه رفتارات عالیه، و هیچ عیب و نقصی نداری، این خوددوستی و خودارزشمندی نیست؛ خودشیفتگی و از خود راضی بودنه
فرد برخوردار از خودارزشمندی و خوددوستی، نسبت به نقاط قوت و ضعفش خودآگاهی داره؛ نگاهی واقع‌بینانه به خودش داره و اشتباهاتش رو می‌پذیره و برای جبران تلاش میکنه. ارزشی که برای خودش قائله ناشی از این نیست که خودش رو بی‌عیب و نقص میدونه.
اما فرد خودشیفته هرگز حاضر نیست اشتباهش رو بپذیره یا عذرخواهی کنه؛ چون تصویر بی‌عیب و نقصش فرو می‌پاشه و احساس بی‌ارزشی میکنه که بسیار دردناکه؛ پس حتی تا نابودی روابطش، از لجبازی و اصرار بر بی‌اشتباه بودنش کوتاه نمیاد و همیشه دیگران رو مقصر میدونه.
