خلیج فارس
نوشته غلامعلی بایندر
با یادداشت کاوه بیات
انتشارات دکتر محمود افشار، ۱۳۹۶
تو ای ایرانی که در سرزمین خوشآبوهوای داخلهٔ کشور و نواحی شمالی آن در سایهٔ درختان و باغهای مصفا تماشای طبیعت قشنگ و روانآسای ایران را مینمایی، باید بدانی که هرگاه روزی مرز دریایی را ایران از دست بدهد و یا با نیروی لازمه نتواند در آبهای آن حکمفرمایی کند، همهٔ شیرینیهایی که امروزه در زندگانی داری به کامت تلخ گشته، دسترنج سالیانهات از دست تو گرفته شده، ناچار هستی آنچه داری به ارزش کم از دست بدهی و آنچه به آن احتیاج داری به بهای جان به دست آوری
پس هر وقت از این مرز که به چشمت آذرخیز است و آبش همه تلخ و شور میباشد، میگذری و یا از آن سخنی میشنوی، بدان که این آذر مایهٔ زندگی ایران و آن تلخی و شوری برای فروبردن به کام دشمنان آن بوده آنکه خواهان ایران است، نخست باید این مایهٔ زندگانی آن را نگاه دارد تا ایران بزرگ مانده و تو بچهٔ ایران به خود ببالی و سزاوار نام ایران باشی
غلامعلی بایندر (۲۳ آذر ۱۲۷۷ ۳ شهریور ۱۳۲۰) فرمانده «نیروی دریایی ایران»، در جریان درگیریهای میان قوای ایران و انگلستان در جنگ جهانی دوم شهید شد