در دورهٔ هخامنشیان نوعی عبور از فرهنگ‌های منطقه‌ای و اسطوره‌ای را می‌بینیم و به یک عرصهٔ نبوی، وحدانی و وحیانی وارد می‌شویم. در کتیبه‌های هخامنشی اتفاق نظر بر سر یک خدای یگانه که جهان را آفریده مشاهده می‌شود. در واقع، ایران به چنان عمقی از درک رسیده که خدا و اهورامزدایی را باور دارد که راستی را می‌آفریند و آن را برای انسان قرار می‌دهد.
