در خودشیفتگی، احساس ارزشمندی و رضایت از خود، ناشی از باور به برتر و بی‌عیب و نقص بودنه؛ بنابراین هر عاملی که این باور و تصور رو به چالش بکشه و زیر سؤال ببره، میتونه بسیار آشفته کننده باشه و باعث دفاع شدید بشه؛ مثلا فرد اصلا انتقادپذیر نخواهد بود؛ خودش هم به عیوب خودش توجه و اعتراف نمیکنه و راه برای انعطاف‌پذیری و رشد روانی او بسته هست.
اما در خودارزشمندی، فرد تصوری واقعی از خودش داره و میدونه بی‌عیب و نقص نیست؛ ارزش او به وجود منحصر به فردش و تلاش مداومش برای رشد و شکوفایی هست؛ خودش رو با کسی مقایسه نمیکنه و احساس رضایتش ناشی از باور و حس برتری نسبت به دیگران نیست؛ از آگاهی از عیوبش برآشفته نمیشه، چون میدونه پذیرش نقاط ضعف و ایرادهاش، ارزشش رو زیر سؤال نمیبره؛ بلکه از این آگاهی، در جهت رشد و خودسازی بهره میبره.
