از نامدارانِ تاریخ که بگذریم هزاران کس بودند که حتّی نامی از آنان برجای نمانده، مردانی که به مشقّت و گمنامی در کنج عُزلتِ خود یا به دربه‌دری، یا در سیاه چال‌ها عمر به پایان بردند لیکن در برابرِ ناروائی‌ها زانو خم نکردند.
در تاریخِ هر کشور بزرگی فراوانند از این شکست خوردگانِ فیروزمند….
هیچ روزگاری از این مردمان تهی نیست، مردانِ تنهارو و سرسخت، به منزل نرسیده، کام نیافته، که خوشبختی‌ها و بلند پروازی‌ها و تن پروری‌های دیگران را به چشمِ تحقیر می‌نگرند و درونِ خود را از شعله‌ای مرموز و ناگفتنی روشن می‌دارند.
از بزرگانِ واقعی هر قوم که بگذریم به لطفِ این گمنامان است که زیبایی‌های روحِ انسانیّت زنده می‌ماند و از دورانی به دوران دیگر انتقال می‌یابد.
کسانی که از دایره‌ی خور و خواب، پای فراتر نمی‌نهند یا از فرطِ درماندگی بر مقام تکیّه می‌کنند و در پول سعادت می‌جویند هیچ‌گاه به این موهبت نمی‌رسند که دریابند با گردنِ افراخته و دلِ باروَر زندگی کردن چه لذّتی دارد.
دکتر محمد_علی_اسلامی_ندوشن
